चल आता मोडू चौकट

  मी नेहमीच अशी होते 
आणि तु नेहमीच तसा
माझ्या कवेत आभाळ सार
तुझा नकाराचा वसा

उल्का कोसळून व्हावी राख
समुद्राची किनार्यावर फुटावी लाट
झोकून द्याव मिठीत तुझ्या
होऊन पिसाट झंजावात

समिधे सारख जळून जाव
आगीत प्रेमाच्या झोकून द्याव
विझून गेली आग तरी
निखार्या सम धगधगाव

तुज्या कडे मी कधी मागितलं?
चांदण्यांनी भरलेलं आभाळ?
वसंतही फुलता नको होता
नको होता पाऊसकाळ

हव होत वेडेपण जलधारेसारख
उंचावरून कोसळणार
असंख्य अडथळे येऊनही
अखंडपणे वाहणार

मी अजूनही तशीच आहे
बेभान तुझ्याच साठी
तु बदललास पुरता
बदलूनही घेतलीस नाती

आता पुन्हा येतेय मी
जुनच वादळ नव्याने घेऊन
मुठीत माझ्या जुनीच स्वप्ने
आक्रोशात आजही आक्रंदून

आता तरी एकवार
घट्ट कर तुझी मिठी
जखम पुन्हा उघडी झाली
वाहून गेली माती

चल आता मोडू चौकट
लांदून जाऊ क्षितीज रेघ
बरसुया केवळ आपल्याच साठी
होईन वेडा सावळ मेघ ....


अनुजा (स्वप्नजा)