माझे सगळे हट्ट खुप लाडाने पुरवण्यार्या माझ्या बाबाला,
आज कन्या दिवस , बाबा तू आठवणीनी मला विश केलस .....हसुन छान गिफ़्ट दिलस आणि तसाच उभा राहिलास भाबड्या डोळ्यांनी माझ्या स्वप्नाळू डोळ्याचा वेध घेत, विचारलं मी न "राहुन काय झालं???????"
खोल हसलास म्हणलास पिल्लु मोठं झालं, रीटर्न गिफ़्ट देण्याइतपत मोठं...मला गम्मत वाटली अजुनही शिश्पेन्सिल पासुन गाडी पर्यन्त माझे हट्ट आनंदाने पुरवणारा बाबा माझ्याकडे कहितरी मागतोय ......काय हवं तुला बोल....आज मी बाबा आणि तू माझ पिल्लु ....
पुन्हा हसला, उन्हाच्या तीरीपेसारखा....म्हणला अनु अग वस्तु नकोय ग काही. तुझा, तुझा वेळ देशिल थोडासा????? खळकन आत तुटलं काहितरी आणि डोळ्यानी फ़ितुरि केली दोघांच्याही .....
मला आठवला तो बाबा, मला गणपतीच्या दिवसात तासंतास गल्लीबोळातून गणपती दाखवत फ़िरवणारा.....त्या गर्दीत एखाद्याने गणपतीची मुर्ती जपावी तसा मला जपणारा.....दर शनिवारी मी शाळेत जायला हट्ट करणार आणि आइ चिडणार त्यावेळी मी शाळेत जाव म्हणुन मला दर शनिवारी नव पेन घेउन देणारा......शाळा सुटली आणी कोलेजच्या फ़ुलपंखी दिवासात मी आले ....तेव्हाही माझ्या प्रत्येक गोष्टीच कौतुक करणारा ....नवनवीन नखरे पाहुन डोळे वटारण्यार्या आई ला माझ्यासाठी प्रसन्गी लाच देणारा माझा बाबा....माझ नाटक पाहता याव म्हणून सुट्टी साठी बोस शी तंड्णारा बाबा...मला जरा जरी खरचटल तर "अला मन्तर कोला मन्तर ची जादु करणारा बाबा अश्या एक न अनेक आठवणी.....
कधीही कुठल्या गोष्टीत मला नेहमी पुढे जा सांगणारा बाबा.....ओरडण त्याला माहित नव्हत असा माझा बेस्ट फ़्रेन्ड....
पण अताशा बदलल होत सगळ गणपती पाहण्यातली मजा कधीच ओसरुन गेली होती, पेन वगरेशी तर संबध तुटला होता .....ख्ररचट्ण च काय मोठ्या जखमा ही होत होत्या आणि या नेहमीच्या रहाटगाडग्याने मला पुरतं वेढल होत ......मला नोकरीत रजा न मिळाल्याने अनेक क्षण माझ्याशिवाय गेले होते त्यांचे....माझ्या आयुश्यातल्या लहानातल्या लहान प्रसंगात माझ्या कौतुकाला किन्वा अपयश आल तर मला सावरयला माझे आइ बाबा होते .....पण त्यांचे बरचेसे प्रसंग आनंदाचे क्षण माझ्या हातातून निसटून गेले होते.....
अचानक आतुन मला आणि बाबाला जाणवल कधी हे सगळे दिवस सरले???? रेतीसारखे क्षण ख्ररच निसटून जातात ....
पण मी ठरवल आहे जितक्या समरसून त्यानी माझ्या आयुश्यात रस घेतला मी ही घेणारेय ....
या वेळी बाबा ला रीटर्न गीफ़्ट नक्की देणारेय............
अनुजा रमेश मुळे
आज कन्या दिवस , बाबा तू आठवणीनी मला विश केलस .....हसुन छान गिफ़्ट दिलस आणि तसाच उभा राहिलास भाबड्या डोळ्यांनी माझ्या स्वप्नाळू डोळ्याचा वेध घेत, विचारलं मी न "राहुन काय झालं???????"
खोल हसलास म्हणलास पिल्लु मोठं झालं, रीटर्न गिफ़्ट देण्याइतपत मोठं...मला गम्मत वाटली अजुनही शिश्पेन्सिल पासुन गाडी पर्यन्त माझे हट्ट आनंदाने पुरवणारा बाबा माझ्याकडे कहितरी मागतोय ......काय हवं तुला बोल....आज मी बाबा आणि तू माझ पिल्लु ....
पुन्हा हसला, उन्हाच्या तीरीपेसारखा....म्हणला अनु अग वस्तु नकोय ग काही. तुझा, तुझा वेळ देशिल थोडासा????? खळकन आत तुटलं काहितरी आणि डोळ्यानी फ़ितुरि केली दोघांच्याही .....
मला आठवला तो बाबा, मला गणपतीच्या दिवसात तासंतास गल्लीबोळातून गणपती दाखवत फ़िरवणारा.....त्या गर्दीत एखाद्याने गणपतीची मुर्ती जपावी तसा मला जपणारा.....दर शनिवारी मी शाळेत जायला हट्ट करणार आणि आइ चिडणार त्यावेळी मी शाळेत जाव म्हणुन मला दर शनिवारी नव पेन घेउन देणारा......शाळा सुटली आणी कोलेजच्या फ़ुलपंखी दिवासात मी आले ....तेव्हाही माझ्या प्रत्येक गोष्टीच कौतुक करणारा ....नवनवीन नखरे पाहुन डोळे वटारण्यार्या आई ला माझ्यासाठी प्रसन्गी लाच देणारा माझा बाबा....माझ नाटक पाहता याव म्हणून सुट्टी साठी बोस शी तंड्णारा बाबा...मला जरा जरी खरचटल तर "अला मन्तर कोला मन्तर ची जादु करणारा बाबा अश्या एक न अनेक आठवणी.....
कधीही कुठल्या गोष्टीत मला नेहमी पुढे जा सांगणारा बाबा.....ओरडण त्याला माहित नव्हत असा माझा बेस्ट फ़्रेन्ड....
पण अताशा बदलल होत सगळ गणपती पाहण्यातली मजा कधीच ओसरुन गेली होती, पेन वगरेशी तर संबध तुटला होता .....ख्ररचट्ण च काय मोठ्या जखमा ही होत होत्या आणि या नेहमीच्या रहाटगाडग्याने मला पुरतं वेढल होत ......मला नोकरीत रजा न मिळाल्याने अनेक क्षण माझ्याशिवाय गेले होते त्यांचे....माझ्या आयुश्यातल्या लहानातल्या लहान प्रसंगात माझ्या कौतुकाला किन्वा अपयश आल तर मला सावरयला माझे आइ बाबा होते .....पण त्यांचे बरचेसे प्रसंग आनंदाचे क्षण माझ्या हातातून निसटून गेले होते.....
अचानक आतुन मला आणि बाबाला जाणवल कधी हे सगळे दिवस सरले???? रेतीसारखे क्षण ख्ररच निसटून जातात ....
पण मी ठरवल आहे जितक्या समरसून त्यानी माझ्या आयुश्यात रस घेतला मी ही घेणारेय ....
या वेळी बाबा ला रीटर्न गीफ़्ट नक्की देणारेय............
अनुजा रमेश मुळे
छान लिहिलं आहेस अनुजा..
उत्तर द्याहटवा"रोजच्या धावपळीत आपण स्वत:लाही वेळ देऊ शकत नाही आणि स्वत:च्या माणसांनाही.." असं प्रत्येकाला वाटत असतं. आणि असं एखादं लिखाण वाचलं की मनात दाबून ठेवलेली ती जाणीव डोकं वर काढतेच..
सुंदर!
कीप इट अप...!
Kharach Chaann
उत्तर द्याहटवा